Abearas: Parte traseira do xeonllo do cabalo.
Abelleira: Doenza que rela o casco do gando.
Abellón: Ferida no pezuño do gando.
Abertal: Terreo comunal, aberto a todos.
Abestar: Volverse bruto ou facerse semellante a unha besta.
Abravarse: Pórse bravo ou fero o cabalo doméstico.
Abrollo: Ferro de bicos, cravado ao chan que impide o movemento da cabalaría.
Aburrado: Feito un burro, sen sentido.
Acabalar (1): Subir, montar nun obxecto ao xeito de montar a cabalo. Acabalgar
Acabalar (2): Montar, cubrir o cabalo á egua.
Acabalgar: Cabalgar.
Acabalear: Andar ben, ser destro ao cabalo.
Acarneirado: Dise do cabalo ou egua que ten arqueada a parte dianteira da cabeza, como o carneiro.
Acarreirar: Guiar por un carreiro aos cabalos, tomar o camiño o gando.
Aceal: Tenaces de madeira coas que os ferreiros suxeitan polo fociño ao cabalo.
Acias: Especie de torniquete para apertar o fociño das bestas e telas inmóbiles ao seren ferradas.
Acicate: Espora dun único pincho preparado para que non penetre demasiado nas carnes do cabalo.
Acinchar: Sufrir a cabalería dano da cincha na barriga.
Acomunar: Pór en comunidade, mancomunarse.
Acordoar: No curro, facer un cordón de xente para acarreirar as bestas.
Acouceado: Moído ou maltratado a couces por unha besta.
Acoucear: Dar ou tirar couces o cabalo. Coucear.
Acurralamento: Acción de meter as bestas no curral ou curro.
Acurrar: Coller os cabalos e gardalos no curral ou no curro. Acurralar. Acorrar.
Acurvillar: Ceder de mans, caer a cabalgadura sobre os xeonllos.
Adra: Porción que corresponde a cada comuneiro na división do monte comunal.
Afalar: Estimular, animar ao cabalo a base de palabras.
Afatar: Aparellar as bestas coa albarda para cargalas.
Afrikaans: Perd (Suráfrica)
Agarre: No curro, acción de agarrar o animal para a súa posterior marcaxe e rapa; o agarre pode ser corpo a corpo ou coa axuda dalgún apeiro propio da zona.
Agulla: Cruz dianteira, parte do lombo do animal, próxima á cabeza, onde se xuntan os membros anteriores co espiño; por extensión, tallada de carne que se extrae de aí para cociñar.
Ailalá: Canto que entoan a media voz os arrieiros e carreteiros cando conducen as bestas polas corredoiras. Ailalalá.
Aimará: k'axilu (Bolivia, Perú, Chile)
Ainu: ??? (Illas de Xapón)
Aire: Ritmo que leva o cabalo ao andar. Os ritmos básicos son tres: paso, trote e galope.
Alargas: División en parcelas do monte comunal para convertelo en leiras cultivables.
Alazán: Cabalo forte e de cor parecida á da canela.
Albanés: Kalë
Albarda: Aparello das bestas de carga, especie de almofada chea de palla que se coloca sobre o lombo dun animal e se suxeita ao ventre cunha cincha.
Albardadura: Conxunto de arreos das bestas de carga.
Albardar: Pór a albarda á cabalería.
Albardaría: Lugar onde se fan ou venden as albardas.
Albardeiro: Oficio tradicional da persoa que facía artesanalmente albardas i, en xeral, os diferentes aparellos das cabalerías.
Albardilla: Albarda pequena.
Albardón (1): Albarda grande.
Albardón (2): Aparello máis alto e oco ca albarda que se lle pon ás cabalerías para montar nelas.
Albeitaría: Albeitería. Conxunto de coñecementos e saberes que utiliza o albeite.
Albeite: Veterinario sen título pero que exerce como tal sandando animais por medio da sabedoría natural.
Alemán: Pferd.
Alfaraz: Cabalo pequeno, lixeiro e resistente que utilizaron os árabes na guerra.
Alforxa: Especie de saco pechado polos extremos e aberto polo centro de xeito que forma dúas bolsas e que se coloca sobre o ombreiro ou sobre o lombo das bestas para transporte.
Alforxada: Cantidade de carga que cabe nunha alforxa.
Alforxar: Meter na alforxa.
Alforxeiro: Persoa que fai ou vende alforxas.
Algara: Tropa a cabalo que fai unha incursión en territorio inimigo.
Algarada: Correría realizada por unha algara.
Algariar: Andar o gando ao pasto dun lado para outro sen parar de pacer.
Alicorno: Sospéitase que se trata do mesmo ser que o coñecido como Unicornio. Cabalo branco cun corno na fronte. Son míticas as calidades do po de corno tanto para combater o mal de ollo e meigallos como para sandar diversas enfermidades. Alicornio.
Almocreve: Persoa que ten como oficio o de conducir as bestas. Arrieiro.
Almofaza: Cepillo ou escoba de ferro para limpar as cabalgaduras.
Almofazar: Limpar coa almofaza.
Alobado: Dise do cabalo salvaxe que ten sinais de ter sido trabado polo lobo.
Aloitador: Nalgún curro (Sabucedo) besteiros que, entre varios e de xeito coordinado, derruban as bestas nunha loita corpo a corpo.
Alza! (1): Interxección para animar ao cabalo a levantar a pata para ferrala.
Alza! (2): Interxección para ordenar ao cabalo a que pare.
Alzada: Estatura ou altura do cabalo e outros animais semellantes. Normalmente mídese á cruz.
Amame: Dise do cabalo de cor branca e negra.
Amantar: Cubrir a besta cunha manta ou peza semellante para que non colla frío, especialmente cando está a suar.
Amansar: Desbravar, facer manso o animal bravo.
Amárico: Färäs (Etiopía)
Amata: Chaga ou ferida que produce no cabalo o roce do aparello.
Amazona (1): Muller que monta a cabalo.
Amazona (2): Vestimenta da muller que monta a cabalo.
Amblador*: Cabalo que na antiga Castela se desprazaba "suavemente" executando o paso de "andadura".
Ambladura*: Termo equivalente ao de 'andadura' que se utilizou en Castela.
Amestrado: Dise do animal ben ensinado.
Amestrar: Instruír, ensinar, tornar ao animal quen de facer o que se lle pide.
Amil: Curro que se celebra na parroquia de San Mamede de Amil (Moraña) o segundo domingo de xullo.
Amontar: En zonas, montar a cabalo.
Ampeador: Cabalo rápido, corredor.
Anca: Cada unha das dúas metades da parte posterior do corpo dos animais. Normalmente en plural: ancas. Garupa.
Ancado: Dise da cabalgadura que ten encurvado para adiante o travadoiro das patas dianteiras.
Ancudo: Que ten ancas poderosas.
Anda!: Interxección para animar a andar ás bestas.
Andadura: Aire ou paso do cabalo en dous movementos: cada un deles das dúas extremidades dun mesmo lado, en alternativa coas do lado oposto. O son característico que produce a andadura é unicamente de dous golpeos sobre o chan pois os cascos laterais apoian sempre ao tempo. Paso típico para asistir ás feiras galegas e para pasearse nelas. Marcha.
Andaluz: Raza de cabalo de sela que naceu no sur de España e agora xa está distribuído por toda ela. Posiblemente foi o que deu orixe a maioría dos cabalos americanos. É un cabalo de boa estampa, moi apreciado como animal de montura e exhibición.
Andar a maróns: Dise cando o cabalo anda en celo.
Andillas: Armazón de madeira para amparar a quen vai sentado na cabalgadura. Cadeiriña.
Anglo-Saxón: Hengest.
Anillas*: Pezas utilizadas para poñer ao cabalo en paso de andadura; estes aneis van inseridos nunhas correas de coiro normalmente nun número inicial de oito en cada pé; a medida que o cabalo colle o paso van retirándose aos poucos en número par.
Anteollos: Placas de coiro que se colocan no lateral dos ollos do cabalo para que non se espante ou despiste. Antollos.
Anteolleira: Apertura para os ollos que se lle deixa ao cabalo cando se lle cobre a cara.
Aparellar: Pór os aparellos ou arreos á cabalgadura.
Aparello: Conxunto de arreos da cabalgadura.
Apea: Corda coa que se atan as patas dalgúns animais cando están a pastar.
Apeadeira: Pedra ou tronco para facilitar o apearse ou subirse á cabalgadura.
Apeazar: Prender o animal atándoo a unha estaca cunha corda longa para que poida pacer nun terreo extenso.
Apeirar: Pór os apeiros á besta.
Apeiro: Aparello para os labores do campo.
Apeitador: Nome co que se coñece nalgún curro, (Amil), á persoa que agarra e tumba ao cabalo para facer os distintos labores. Chámanse así por loitan co cabalo "a peito".
Apoldrado: Que ten ou cría poldros.
Árabe: É unha das razas de cabalos de sela máis prezada, facilmente recoñecible pola súa cabeza pequena de perfil afundido.
Árabe (Idioma): ???? ??? ??????? (Fars)
Aragonés: Caballo.
Arameo: ???? (Soese)
Ardesío: Cabalo ardoroso, brioso, fogoso.
Arestín: Tumor nos pés das cabalgaduras.
Arieira: Roedura no casco dos cabalos, entre a parte viva e a morta, producida por un insecto.
Arnés: Aparello de cabalo.
Arrabaceiro: Dise do animal de raza cabalar posto detrás ou ao rabo doutro.
Arrabar: Poñer as cabalgaduras en rea, unha detrás da outra.
Arre!: Interxección, voz que se emprega para incitar ás bestas a andaren.
Arreado: Cabalo cos arreos novos.
Arrear (1): Aparellar. Por arreos ao cabalo.
Arrear (2): Incitar ás bestas a que anden.
Arreata: Correa ou corda coa que se conduce as bestas. Renda. Rédea.
Arreatar: Prender a besta coa arreata. Arrendar.
Arreaza (1): Cada unha das fendas que se fai no casco do cabalo.
Arreaza (2): Enfermidade que ataca o casco das cabalgaduras e que as fai caer.
Arrendar (1): Atar ou suxeitar un cabalo polas rendas.
Arrendar (2): Aprender ao cabalo a que obedeza as rendas.
Arreo: Tamén arreos ou arreio. Conxunto de correaxes que se poñen ao cabalo para o suxeitar e guiar.
Arricacho: Cabalo pequeno.
Arricallo: Cabalo fraco, de mal aspecto e pouco valor.
Arrieiro: Persoa que anda dun lugar a outro con besta de carga tratando en diferentes mercadorías.
Arrimar: Arrimar o poldro. En moitos curros, evitar que as nais se separen das súas crías, para que non se esquezan delas, continúen a amamantalas e estas non morran de fame no monte.
Arrocho: Pau arqueado para apertar con cordas a carga ao lombo da cabalgadura.
Ártax: O cabalo de Atreyu da Historia Interminable.
Arxel: Aplícase ao cabalo que só ten branco o pé dereito.
Arzón (1): Fuste dianteiro ou traseiro da sela de montar.
Arzón (2): Ferro arqueado que se fixa diante da sela.
Asilvestrado: Dise do cabalo que vive ceibe no monte e que actúa como tal.
Asinino: Propio do asno ou burro.
Asnada: Banda de asnos.
Asneiro: Persoa que coida ou guía asnos.
Asno: Animal semellante ao cabalo, máis pequeno, peludo e coas orellas longas. Utilizado como animal de carga. Burro.
Asturcón: Raza de cabalo de orixe asturiana moi parecido o cabalo de PRG.
Asturiano: Caballu.
Atadoiro: Argola de ferro nun muro para atar as bestas.
Atafal: Cilla ou correa cuberta de badana que vai suxeita polos seus extremos á traseira da albarda pasando por debaixo do rabo e das ancas do cabalo para que o aparello non se corra para adiante.
Atarracar (1): Bater o ferreiro co martelo a ferradura e cravos para que axusten ao casco do cabalo.
Atarracar (2): Pór a ferradura aos cabalos. Ferrar.
Atavanado: Dise do cabalo negro ou moi escuro con pintas nas ancas.
Atroamento: Doenza nos cascos por estaren mal ferrados ou por bater en exceso sobre pedra.
Auriga: Cocheiro, carreteiro.
Auxiliar: Persoa que coida o cabalo ou que fai espectáculos con el.
Avivar: Picar ao cabalo coa espola para que ande máis vivo.
Awngi: Firs (Parte de Etiopía)
Axaezar: Adornar con xaeces.
Axuaga: Tumor, brecha, ferida no casco das bestas.
Azeri: At (Azerbaián)